يكهفته با خبر

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود...

سه شنبه 12 تا جمعه 14 آوریل

مرا یا زود کش یا زود کن روز !
کلاس هفتم (اول متوسطه) در دبیرستان هدف، با مدیری نازنین «آقای ابتهاج» بخت آن را یافته بودم که کارهای نمایشی و شعر خوانی و مناظره و مشاعره را که در مدرسه «ایران» و سال آخر دبستان در مدرسه جهان تربیت، دنبال می‌کردم، پیگیر شوم.
اولین نمایشنامه‌ای که نوشتم و ضمن ایفای نقش اول کارگردانی آنرا نیز بر عهده داشتم، «نادر پسر شمشیر» بود. اقتباسی از قصه‌ای که در مجله اطلاعات هفتگی خوانده بودم.
فکور همکلاسی من که چهره‌ای متفاوت از بچه محصل‌های مدسه داشت، خیلی شیک می‌پوشید و رفتارش بسیار متین بود و نشان از جایگاه خانواده‌اش داشت (بعدها دانستم که با کریم فکور ترانه‌سرای سرشناس نسبت نزدیکی دارد) نقش رضاقلی میرزا پسر نادر را بازی می‌کرد و من هم نقش نادر را!
متن نمایش را با کاربن کپی کرده بودم و دیالوگ هر بازیگر را برای او با خط کشیدن زیر گفته‌هایش مشخص کرده بودم. نخستین تمرین ما روخوانی متن بود در حضور مدیر

راوی که نواده استاد دهخدا و همکلاسی بلند قد ما بود آغاز کرد و... دو سه ساعتی خواندیم و من با ژست کارگردان بازیگران را هدایت می‌کردم. اوج نمایش و لحظه تراژیک آن زمانی بود که رضاقلی میرزا پس از کور شدن به‌فرمان پدر، با خود به درد سخن می‌گفت و در جائی فریاد می‌زد: شبا، امشب جوانمردی بیاموز / مرا یا زود کش یا زود کن روز...
فکور آنچنان قدرتمندانه با درد و ناله این بیت را خواند که اشک همه ما از جمله مدیرمان آقای ابتهاج به پهنای صورتهامان جاری شده بود... روز اجرای نمایش برای پدران و مادران و معلمان و کارکنان دبیرستانهای هدف، بازی فکور در همان صحنه کور شدن و فریاد کشیدن، چنان تحسین و اعجاب برانگیز بود که سالن یک پارچه فریاد شد و آفرین و احسنت از همه سو برخاست.
تصویر حسنی مبارک را می‌بینم، شالی بر چهره‌اش انداخته‌اند که شناخته نشود. ظاهرا او را از شرم الشیخ به مستشفی الجیش (بیمارستان ارتش) می‌برند چون در حین باز جوئی حالش بد شده است. پیری 83 ساله را که تا دیروز سرها در برابرش خم می‌شد و اصلا این آقای دادستان تازه به دولت رسیده، جرات نمی‌کرد توی رویش نگاه کند، بر کرسی متهم می‌نشانند و بعد النائب العام (دادستان کل) شروع می‌کند.
مصطفی سلیمان: آقای محمد حسنی مبارک، شما متهم هستید که دستور کشتار مردم را داده اید. پاسخ شما چیست؟
مبارک: تو می‌دانی با کی صحبت می‌کنی؟ من محمد حسنی مبارک رئیس جمهوری توام. حد خودت را بشناس.
مصطفی سلیمان: شما حق ندارید صدایتان را بالا ببرید. امروز حضرتعالی یک شهروند عادی مصری هستید و باید به سوالات من پاسخ دهید.
مبارک: چه کسی به تو امکان داد از روستایت به شهر بیائی، در بهترین دانشگاه درس بخوانی و بدون هیچ پارتی و سفارشی روی لیاقت خودت و وجود یک نظام قضائی درست مدارج ترقی را طی کنی و امروز در مقام دادستان بنشینی؟ آیا جز این بود که من راه را برای شماها باز کردم و مانع از آن شدم که باز هم بچه پاشاها و بیک‌زاده‌ها و ثروتمندان کرسیهای قضاوت را ابد مدت تصاحب کنند.
مصطفی سلیمان: من و نسل من البته در پرتو برنامه‌های شما توانستیم...
مبارک: و حالا مرا مورد پرسش اهانت آمیز قرار میدهی؟
سلیمان در صورت مبارک خیره شده است. این سید الرئیس سابق نیست. شکسته مردی است با دلی شکسته و یک جهان درد، با اینهمه جلوی اشکهایش را گرفته است.
مبارک: من دستور دادم به تظاهرات غیرقانونی پایان داده شود، اما هرگز دستور تیراندازی به سوی فرزندانم را ندادم. اینها بچه‌های من بودند...
سلیمان: ولی آقای رئیس، عادلی وزیر سابق کشور مدعی است شما دستور دادید.
مبارک: غلط کرد مردک خائن.
سلیمان: قبول دارید او به شما و ملت خیانت کرده؟
مبارک: البته، در خیانت او تردیدی ندارم. اگر خائن نبود من اینجا نبودم.
حالا دیگر چشمان مبارک از فشار اشکی که مانع از سرریز شدنش شده، سرخ و برآمده است.
سلیمان: آقای رئیس، چیزی میل ندارید؟ اجازه می‌فرمائید دکتر شما را خبر کنم؟
مبارک حرفی نمی‌زند، سرش کاملا خم شده و صورتش رنگ باخته است. پیکرش را روی برانکار بیرون می‌برند و من به یاد «فکور» همکلاسی سال اول دبیرستانم که در نقش رضا قلی میرزا بعد از کور شدن به فرمان پدر فریاد می‌زد: شبا امشب جوانمردی بیاموز / مرا یا زود کش یا زود کن روز...

شنبه 16 تا دوشنبه 18 آوریل
3 - بحرین به روایت اهل ولایت فقیه
بحرین نخستین امارت در حاشیه خلیج فارس بود که حاکمش ،مشیخة (شیخ نشین) را به سلطنت مشروطه تبدیل کرد. یعنی از همه کشورهای عربی در پذیرش تغییرات و اصلاحات پیشگام‌تر بود. طبیعی است که تصمیم پادشاه (امیر تام‌الاختیار) مورد قبول پیران آل خلیفه مثل عموی پادشاه نخست وزیر ابدمدت قرار نگرفت و تحریکاتی شروع شد که ملک حمد از پس آن برآمد. ولیعهد امیر سلمان درس خوانده سنت هرست و آکسفورد، به توصیه پدر با ایجاد یک روزنامه و یک کانال تلویزیونی نسبتا آزاد و در مسائل فرهنگی و اجتماعی بی‌پروا کوشید زمینه‌ساز گذار به مرحله دمکراسی کنترل شده باشد. بسیاری از تحصیلکرده‌های شیعه و سنی که نگران رشد سلفی‌های سنی و ولایت فقیهی‌های شیعه بودند دست همکاری را که به سویشان دراز شده بود فشردند. دکتر مجید علوی که روزگاری از مخالفان سرسخت امیر قبلی بود و از کارشناسان ارشد مرکز پژوهشهای استراتژیک لندن به شمار می‌رفت، به بحرین بازگشت و مقام وزارت یافت. شیخ علی سلمان دست پرورده حوزه قم و مطیع و مقلد سید علی آقا نایب امام زمان، به وطنش باز گشت و جمعیت وفاق را که سنگ بنایش را شیخ الجمری مرحوم گذاشته بود به راه انداخت.
در انتخابات قبلی جمعیت وفاق با به دست آوردن نیمی از کرسیهای پارلمان عملا شریک در تصمیم‌گیری شد. اما... رژیم جهل و جور و فساد که یک بحرین آزاد که در آن شیعه و سنی، یهودی و مسیحی و بهائی و بیدین و... در کمال صفا و آرامش زندگی کنند برایش خطرناک است (همانطور که یک عراق دمکرات) از مدتها پیش به توطئه و تحریک شیعیان بحرین مشغول بود و در جریان تظاهرات مسالمت‌آمیز شیعیان دیدیم که مداخلات رژیم و بوقهای تبلیغاتی و دیپلمات جاسوسانش، شیعیان را از دستیابی به حقوق مسلمشان محروم کرد.
در این باب توضیحات بیشتری لازم است که در شماره آینده می‌آورم.