جان و جهان خود را ،

تا آن سوی جهان ،

وقتی که پورزند

بر صفحه ی جراید رنگی

همراه " کیم نواک "

ما کودکان نسل پس از کودتا ،

ما بچه های عاشق " جان وین " را

با واژه های خود

تا کوچه شهرهای هالیود،

همراه و همسفر ميشد .

***

وقتی که دستهایش را بستند ،

وقتی که استخوانش را ،

در پشت پنجره ،

با ضربه های درد شکستند

وقتی که بازجو ی ولایت

در لحظه ی مقاومت او ،

از شرم تاب نیاورد ،

ما نسلهای سرکش ،

فریاد میزدیم ،

ما را به شهر نور و ترانه

ما را به لحظه های پر از رنگ

ما را به میهمانی زیبای خفته بر !

آندم که ٬ باز آمد و با یک بغل غزل

دنیای کودکانه ما را

با درد های نسلش ،

بر صفحه های " روشنفکر "

از مرز کودکی ،

تا منزل جوانی برد .

انگار پورزند

آئینه دار هشیاری شد.

***

وقتی که دست و پایش را بستند

وقتی که قلب بانویش ،

هم جان دخترانش را ،

از درد و رنج های سیامک ،

هر روز میشکستند ،

آرش ،

جان را به بند بند کمان کرد

کرد آنچه را که آرش ،

دیروز کرده بود ،

همان کرد .

از بام شهر خسته ی در بند

پرواز کرد و رفت .

آزادی وطن را ،